یک نویسنده برنامه‌های ادبی رادیو، وضعیت نویسندگی در این رسانه را توصیف کرد و با اشاره به دستمزدهای اندک، تصریح کرد که روز به روز تعداد نویسندگان اصیل و واقعیِ رادیو کم می‌شود.
به گزارش عصر تشکل، محمدباقر رضایی ـ نویسنده برنامه‌های ادبی رادیو ـ یادداشتی اختصاصی درباره وضعیت نویسندگی در این رسانه برای ایسنا ارسال کرده و نوشته است:
«نویسندگی در رادیو عظمت عجیبی دارد. هیچ رسانه‌ای نیست که مانند رادیو در کلیت خود، با احتساب شبکه‌های اصلی، فرعی، استانی، محلی و برون مرزی، حدود دو هزار نویسنده در اختیار داشته باشد. این نویسندگان در شاخه‌های گوناگونی برای رادیو قلم می‌زنند: سیاسی، اجتماعی، پزشکی، ورزشی، اقتصادی، نمایشی، دینی، هنری و ادبی.
اغلب این نویسندگان با دستمزدی اندک و تنها به عشقِ نوشتن برای مردم به کار در رادیو مشغولند و توقع مالی ندارند. در کنار آنها، نویسندگانی هم هستند که فقط نام نویسنده را یدک می‌کشند و نوشته‌هایشان کپی‌برداری از زحمات دیگران است. جالب اینجاست که دستمزد این دو گروه، یکسان است و هنوز هم «در» روی همین پاشنه می‌چرخد!
این مساله باعث شده که نویسندگان اصیل و واقعیِ رادیو، جا را خالی کنند و به رادیو بگویند: خداحافظ! با این وضعیت، معضل نویسندگی در رادیو همچنان باقی و حل نشده است. حتی مدیران سطح بالای رادیو هم به این امر، واقف و معترف‌اند.
اگر نبودند نویسندگان واقعی و اصیل که با نوشته‌های ارزشمند خود به شنوندگان رادیو آگاهی و حال و نشاط بدهند، معلوم نیست چه به روز این رسانه‌ی «لحظه‌ها» می‌آمد!
اما چرا روز به روز تعداد این نوع نویسنده در رادیو کم می‌شود؟
چون اولا از نظر دستمزد، کاملا نادیده گرفته می‌شوند و ثانیا وصلشان به برنامه‌ها قانون و ضابطه محکم و مشخصی ندارد. کافی است یک نویسنده توانمند رادیو، به مدیر خیلی خیلی کوچکتر از خودش سلام نکند؛ بلافاصله فاتحه‌اش خوانده است و اگر در برنامه‌ای دیگر به کار گرفته نشود، با همه تجربه‌های رادیویی‌اش باید با رسانه خداحافظی کند؛ البته هنوز هم در رادیو، هستند مدیران اصیل و باشرف و بافرهنگی که رفتارشان نگهدارنده‌ی نیروهای توانمند است. ولی همچنان نگرانی‌های آنچنانی به سبب نبود قانونی محکم، وجود دارد.
یکی از معضلات اساسی رادیو در زمینه نویسندگی، همین مساله‌ی به ظاهر ساده است.
تشکیلاتی وجود ندارد که از شخصیت، حیثیت، اعتبار و تجربه‌های نویسنده مبتلا به این وضعیت، دفاع و او را به برنامه‌ای دیگر انتقال دهد. همین است که معضل نویسندگیِ واقعی و حرفه‌ای در رادیو، حل ناشده باقی مانده است.
در این میان، دلسوزانی هم هستند که سعی دارند با یادآوری نکات فنی و حرفه‌ایِ کار، جایگزین‌هایی از میان جوان‌ها برای نویسندگانِ از دست رفته، تربیت کنند.»
رضایی در انتهای مطلب خود با اشاره به کتاب «نویسندگی با صدای بلند» نوشته یدالله گودرزی، یادآور شد که این کتاب آرزو دارد، علاقه‌مندانی برای نویسندگی در رادیو فراهم بیاوَرَد.
به گفته وی در این کتاب، راهکارهای نویسندگی در رادیو ارائه شده و حتی برای نویسندگان جوانی که در دیگر رسانه‌ها و خصوصا فضای مجازی فعالیت می‌کنند آگاهی‌دهنده است.